Ik ben niet goed genoeg
Op het oog was altijd alles in orde bij jou thuis vroeger. Het ontbrak je aan niets. Altijd nette kleren, altijd goed te eten, huis altijd schoon. Er was genoeg geld (niet bij iedereen).
Op het oog dus…want… er miste iets: liefde, warmte, veiligheid, geborgenheid.
Je moeder was niet in staat die te geven. Alsof ze jou (en je broertjes en zusjes) niet wilde. Je liep alleen in de weg, maakte alles maar vies, was lastig, vroeg teveel, was te luidruchtig, kortom een kind waar je alleen maar last van had. Nooit kreeg je liefde, knuffels, goedkeuring, altijd alleen maar afkeuring en een snauw of nare opmerking, gewoon omdat je er was.
Dan ga je als kind denken dat het aan jou ligt, dat moet nl wel want aan je moeder kan het echt niet liggen! En je gaat proberen het zo goed mogelijk te doen, maar dat lukt nooit en dus denk je dat dit komt omdat je nog beter je best moet doen! Je gaat je gedragen zoals jij denkt dat je moeder het goed vindt, je laat jezelf steeds meer in de steek en verandert in degene die jouw moeder het liefste wil zien. Als kind kreeg je elke keer lik op stuk en de pijn die dat elke keer deed wilde je vermijden en die verstopte je diep van binnen en dus paste je je aan zodat je moeder geen kritiek kon geven. Niet dat dit hielp, want wat je ook deed ze had toch wel kritiek.
Overtuigingen
En zo ontstaat de overtuiging dat je alleen goed genoeg bent als jij je volledig aanpast aan anderen. Vooral niet jezelf bent, want dan komt er kritiek (van je moeder). En eenmaal volwassen weet je niet beter dan dat het zo hoort. Dat is het veiligste, want geen kritiek is geen emotionele pijn. Daar kan je je hele volwassen leven last van houden, want je weet immers zeker: ik ben het pas waard om van te houden als ik het perfect doen! Als jij jezelf en alles om je heen maar goed onder controle houdt en het juiste doet….
Je gaat je uiterste best doen om het anderen naar de zin te maken, want misschien houden ze dan van je en zien ze je wel staan. Dat anderen al lang van je houden en graag bij je zijn geloof je niet, je weet immers dat jij het niet waard bent om van te houden!
OF NIET?
Zou het kunnen dat het niet aan jou ligt en nooit gelegen heeft, maar een onvermogen van je moeder was? Of misschien wel verder terug? Dat een van de moeders voor jou in de lijn niet in staat was om liefde te voelen en dus ook niet kon geven?
Wat zijn de gevolgen daarvan in je volwassen leven?
Je hebt het gevoel het altijd fout te doen
Als anderen complimenten maken geloof je ze niet of kan het compliment iet aannemen.
Perfectionisme
Altijd de controle willen houden
Dichtklappen bij kritiek
Boos uitvallen soms, ( er woont een monster in mij en die moet ik koest houden)
Niet goed in het aangeven van grenzen
Niet goed in het uiten van je eigen mening
Altijd klaar staan voor anderen proberen anderen het naar de zin te maken
Jezelf altijd op de laatste plaats zetten
Gevoelens van angst, onzekerheid en eenzaamheid.
Het kan anders en beter! Ik weet dat uit eigen ervaring nl. en ik weet dat als ik dat kan jij dat ook kan!
Kijk op mijn website als je meer wil weten! En vraag een gratis kennismakingsconsult aan. De relatie met je therapeut is nl op zichzelf al helend! En dan is het wel belangrijk dat het klikt!
0 reacties